W jej projektach szczególnie wyraziście objawiają się inklinacje rzeźbiarskie oraz metody kształtowania
formy właściwe tworzywom ceramicznym.
Wielokrotnie też artystka samodzielnie wykonywała gipsowe modele projektowanych naczyń. Chętnie operuje zwartą, grubościenną bryłą, matową lub groszkowaną fakturą, intensywnym kolorem. Zazwyczaj odcieniami błękitów i zieleni. Podejmowała też kilkakroć Eryka Trzewik-Drost próby wykorzystania techniki prasowanego szkła, jak i formowanego odręcznie, do dekoracji architektonicznych. Jej interesujące w tym względzie propozycje nie znalazły szerszego zastosowania.
Prof. Paweł Banaś, Polskie współczesne szkło artystyczne, 1982
w Sosnowcu, fot. P. Więcławek
śr. czarki 12 cm, Huta Szkła Gospodarczego „Ząbkowice”, 1962-65; zbiory/ fot.: Marzena Stańczyk-Zarzecka, Art-Mania, D. Kindler
i Złoty Medal na Ogólnopolskiej Wystawie Szkła w Katowicach, 1979, długość 28,5 cm, szerokość 20 cm, 1978, zbiory/fot.: Marzena Stańczyk-Zarzecka, Art-Mania
Dyplom pod kierunkiem profesora Stanisława Dawskiego na Wydziale Ceramiki i Szkła Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (obecnie: Akademia Sztuk Pięknych im. E. Gepperta) we Wrocławiu, 1957.
Pracowała w Zakładach Porcelany „Bogucice” w Katowicach-Bogucicach, gdzie zajmowała się opracowywaniem wzorów ceramiki użytkowej, 1957–1964. Następnie w latach 1966–1990, podobnie jak jej mąż Jan Sylwester Drost, pracowała w ośrodku wzorniczym Huty Szkła Gospodarczego „Ząbkowice” w Ząbkowicach Będzińskich (Dąbrowa Górnicza). Wspólnie zreformowali i wypromowali polskie szkło prasowane i w latach 70. XX wieku zaliczali się do europejskiej czołówki projektantów w tej dziedzinie.
W swojej twórczości chętnie wykorzystywała syntetycznie potraktowany motyw głowy kobiecej, utrzymany w charakterystycznym dla lat 70. dekoracyjnym nurcie new look. Zajmowała się także biżuterią artystyczną i grafiką.
Brała udział w 2 wystawach indywidualnych oraz w ok. 50 wystawach zbiorowych w Polsce oraz Austrii, Bułgarii, Czechosłowacji, na Łotwie, w Jugosławii, NRD, RFN, Szwajcarii, na Ukrainie, w Wielkiej Brytanii, we Włoszech, na Węgrzech i w ZSRR.
Laureatka wielu nagród, m.in.: Nagroda Ministra Kultury, 1960 oraz Nagroda Rady Wzornictwa przy Prezesie Rady Ministrów, 1968.
Jej prace znajdują się w zbiorach państwowych i prywatnych w Polsce oraz za granicą, m.in. w: Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym w Krakowie; Muzeum Karkonoskim w Jeleniej Górze, Musée du Verre w Liége (Belgia), Europejskim Muzeum Współczesnego Szkła w Coburgu (Niemcy).
