Michał Jakubas

M. Jakubas, szkła żółte, 1976, ISiC, zbiory: Łukasiewicz – Instytut Ceramiki i Materiałów Budowlanych (Centrum Szkła i Ceramiki), fot. A. Podstawka, MNWr

Projektant szkła ozdobnego i witrażysta. Jeden z twórców słynnych „szkieł krakowskich”.

Krakowska filia Instytutu Szkła i Ceramiki Budowlanej (obecnie: Łukasiewicz – Instytut Ceramiki i Materiałów Budowlanych Oddział Szkła
i Materiałów Budowlanych ) słynęła w Polsce z produkcji kolorowych wazonów, dzbanów, mis, pater, świeczników i innej szklanej galanterii, znanych jako „szkła krakowskie”. W sklepie firmowym na ulicy Mikołajskiej tworzyły się kolejki chętnych, by zakupić barwne szkła,
a przynajmniej na nie popatrzeć. W szaroburej rzeczywistości komunistycznej Polski szklane cuda z huty przy ulicy Lipowej były wymarzonym prezentem, zwłaszcza ślubnym. Ich projektowaniem zajmował się, obok Jerzego Słuczan-Orkusza, Zofii Pasek, Mariana Gołogórskiego i Barbary Świstackiej, także Michał Jakubas a realizacją, przy pomocy tradycyjnych narzędzi szklarskich, wykwalifikowani hutnicy.

Aleksandra Skorek – kierownik Centrum Szkła i Ceramiki „Lipowa 3” w Krakowie

M. Jakubas, wzory E-336 i N-334, 1979, ISiC, zbiory: Łukasiewicz – Instytut Ceramiki i Materiałów Budowlanych (Centrum Szkła i Ceramiki),
fot. W. Tyrański
M. Jakubas, wzory M-195 i N-193, 1977, ISiC, zbiory: Łukasiewicz – Instytut Ceramiki i Materiałów Budowlanych (Centrum Szkła i Ceramiki),
fot. A. Podstawka, MNWr
M. Jakubas, W-298 i W-240, 1979, ISiC, zbiory: Łukasiewicz – Instytut Ceramiki i Materiałów Budowlanych (Centrum Szkła i Ceramiki), fot. W. Tyrański
M. Jakubas, W-231 i W-218, 1978, ISiC, zbiory: Łukasiewicz – Instytut Ceramiki i Materiałów Budowlanych (Centrum Szkła i Ceramiki), fot. W. Tyrański
M. Jakubas, wzory W-367 i W-358, 1979, ISiC, zbiory: Łukasiewicz – Instytut Ceramiki i Materiałów Budowlanych (Centrum Szkła i Ceramiki),
fot. A. Podstawka, MNWr

Urodził się w 1948 roku. Absolwent Państwowego Liceum Technik Plastycznych w Nowym Wiśniczu (1967), specjalizacja: ceramika artystyczna.

Pracował jako technolog w Spółdzielczym Ośrodku Zaplecza Technicznego w Chorzowie (1968–1971). Następnie związany był też
z Zakładami Porcelany „Bogucice” (1971) oraz – jako konstruktor – z Hutą Szkła Gospodarczego „Ząbkowice” (1972–1973). W latach 1973–1982 zatrudniono go na stanowisku modelarza form gipsowych, a następnie projektanta szkła w Zakładzie Doświadczalnym Instytutu Szkła i Ceramiki w Krakowie, gdzie zaprojektował 159 wzorów wazonów, świeczników, ozdobnych kielichów i amfor ze szkła barwnego.

W 1983 roku zarejestrował patent na sposób łączenia szkła ze stopami metali, a zwłaszcza z cyną. Za ten wynalazek otrzymał
I nagrodę w Turnieju Młodych Mistrzów Techniki Województwa Krakowskiego.

Był także witrażystą, a jego prace znajdują się w krakowskich kościołach, m. in. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krakowie-Łagiewnikach. Witraże: Polska w koronie cierniowej i Polska pod ochroną Matki Boskiej podarował papieżowi Janowi Pawłowi II.
W Urzędzie Miasta w Łazach znajduje się witrażowy herb miasta oraz oryginalne insygnia władzy samorządowej jego autorstwa.

Zmarł w 2007 roku.

Prace w zbiorach: Muzeum Narodowe w Krakowie, Pałac Schoena Muzeum w Sosnowcu, Centrum Szkła i Ceramiki (Łukasiewicz – Instytut Ceramiki i Materiałów Budowlanych) w Krakowie.